مفهوم شاخص هزینه های مصرف شخصی (PCE)

شاخص هزینه های مصرف شخصی PCE (Personal Consumption Expenditures) یکی از مهم‌ترین معیارهای سنجش تورم در ایالات متحده است. این شاخص تغییرات قیمت کالاها و خدمات خریداری شده توسط مصرف‌کنندگان و سازمان‌های غیر دولتی را اندازه‌گیری می‌کند . PCE به‌ویژه به هزینه‌های مصرفی خانوارها توجه دارد و تأثیر زیادی بر تصمیمات فدرال رزرو دارد.

فدرال رزرو از شاخص PCE به‌عنوان معیار اصلی برای تعیین نرخ بهره و سیاست‌های پولی استفاده می‌کند. این شاخص به‌صورت ماهانه توسط دفتر تحلیل اقتصادی منتشر می‌شود و تغییرات قیمتی را از طریق سبدی از کالاها و خدمات نشان می‌دهد. وزن‌های متفاوت کالاها و خدمات در این سبد، تأثیر قیمت‌ها را بر PCE متمایز می‌کند.

PCE از سال ۲۰۱۲ به‌عنوان معیار اصلی تورم فدرال رزرو انتخاب شده و معمولاً با شاخص قیمت مصرف‌کننده (CPI) مقایسه می‌شود. این شاخص به تریدرها در بازار فارکس کمک می‌کند تا نوسانات قیمت را پیش‌بینی کنند. در نهایت، برای درک کامل شرایط اقتصادی، باید PCE را با دیگر شاخص‌ها مانند CPI و PPI ترکیب کرد.

نرخ هدف در شاخص PCE

کشورهای پیشرفته، از جمله ایالات متحده، اروپا و انگلستان، هدف‌گذاری نرخ تورم ۲ درصدی را انجام می‌دهند. سیاست‌های اقتصادی این کشورها به‌گونه‌ای تنظیم می‌شود که شاخص هزینه‌های مصرف شخصی و در برخی موارد CPI در حدود ۲ درصد نوسان کند. زمانی که تورم در ایالات متحده بالا می‌رود و PCE به بالای ۲ درصد می‌رسد، فدرال رزرو رویکردی هاوکیش اتخاذ کرده و با افزایش نرخ بهره سعی در کاهش تورم دارد.

برعکس، زمانی که تورم به زیر نرخ هدف می‌رسد، بانک‌های مرکزی نرخ بهره را کاهش می‌دهند تا بازار را گرم کنند و تورم را افزایش دهند. در نهایت، بانک‌های مرکزی مسئولیت دارند که با کنترل تورم، بازار را متعادل نگه‌دارند و اغلب معیارهای خود را بر اساس شاخص‌های PCE و CPI تعیین می‌کنند.

اهمیت بررسی شاخص هزینه های مصرف شخصی PCE

شاخص هزینه‌های مصرف شخصی (PCE) به عنوان یکی از معیارهای کلیدی برای اندازه‌گیری نرخ تورم، اهمیت زیادی در بازارهای مالی و به‌ویژه بازار فارکس دارد. در اینجا به دلایل اهمیت این شاخص می‌پردازیم:

نقش در نرخ تورم:

PCE به بانک‌های مرکزی کمک می‌کند تا سطح تورم را اندازه‌گیری کنند. نرخ تورم تأثیر مستقیم بر کیفیت زندگی افراد، ارزش ارز و بازدهی اوراق دارد.

تصمیم‌گیری سرمایه‌گذاران:

سرمایه‌گذاران به طور معمول به نرخ تورم توجه می‌کنند زیرا این نرخ می‌تواند بر قدرت خرید و جذابیت سرمایه‌گذاری‌ها تأثیر بگذارد. نرخ تورم ثابت و متعادل، زمینه‌ساز اعتماد سرمایه‌گذاران است.

پیش‌بینی سیاست‌های پولی:

تغییرات در PCE می‌تواند پیش‌بینی‌کننده تغییرات در سیاست‌های پولی بانک مرکزی باشد. برای مثال، افزایش PCE ممکن است منجر به افزایش نرخ بهره شود که بر بازارهای مالی تأثیر می‌گذارد.

تأثیر بر قیمت‌ها:

PCE به اندازه‌گیری تغییرات در هزینه‌های زندگی خانوارها می‌پردازد. این اندازه‌گیری شامل وزن‌های متفاوت کالاها و خدمات است، که به تحلیلگران کمک می‌کند تا درک بهتری از روندهای مصرفی و اقتصادی پیدا کنند.

تحلیل رفتار مصرف‌کنندگان:

PCE تغییرات در هزینه‌های خانوارها را بررسی می‌کند و به این ترتیب می‌تواند به درک بهتر واکنش مصرف‌کنندگان به شرایط اقتصادی و تغییرات قیمت‌ها کمک کند.

در نهایت، پیگیری اخبار مرتبط با شاخص PCE به معامله‌گران کمک می‌کند تا روندهای اقتصادی را پیش‌بینی کرده و تصمیمات بهتری در زمینه معاملات خود اتخاذ کنند.

مزایا و معایب شاخص هزینه های مصرف شخصی (PCE)

مزایا:

1. دریافت داده‌های گسترده‌تر: شاخص PCE به‌جای تمرکز بر داده‌های خانوار، اطلاعات را مستقیماً از مشاغل و شرکت‌ها جمع‌آوری می‌کند و تولید ناخالص داخلی را نیز لحاظ می‌کند. این امر باعث می‌شود که PCE نمای کلی‌تری از اقتصاد ارائه دهد.
2. شمول بیشتر کالاها و خدمات: PCE طیف وسیع‌تری از خدمات و کالاها را در بر می‌گیرد و به خرید خانوارهای کل کشور توجه دارد. در حالی که CPI فقط بر روی خانوارهای شهری تمرکز دارد، PCE نمای بهتری از الگوهای مصرف در کل کشور ارائه می‌دهد.
3. نوسان کمتر: PCE نسبت به CPI که تحت تأثیر نوسانات قیمت در کالاهای خاص مانند بنزین قرار می‌گیرد، تلاطم کمتری دارد. این ویژگی PCE را به یک شاخص پایدارتر برای سنجش تورم تبدیل می‌کند.

معایب:

1. شامل تولید ناخالص داخلی: یکی از معایب PCE این است که تولید ناخالص داخلی را در محاسبات خود لحاظ می‌کند. در حالی که GDP به‌صورت سه‌ماهه اندازه‌گیری می‌شود، PCE به‌صورت ماهانه گزارش می‌شود و این ممکن است دقت آن را تحت تأثیر قرار دهد.
2. گستردگی داده‌ها: PCE به‌دلیل استفاده از داده‌های مربوط به بخش‌های مختلف اقتصادی، شامل موسسات غیرانتفاعی و دولتی، بسیار گسترده است. این در حالی است که CPI تنها داده‌های مستقیماً از مصرف‌کنندگان را در نظر می‌گیرد، که ممکن است تحلیل آن را ساده‌تر کند.

مثال‌هایی از هزینه های مصرف شخص

شاخص هزینه‌های مصرف شخصی (PCE) به بررسی این موضوع می‌پردازد که مصرف‌کنندگان چگونه پول خود را بر روی کالاها و خدمات خرج می‌کنند.

خدمات: خدمات شامل هر چیزی است که کسب‌وکارها برای تسهیل زندگی افراد ارائه می‌دهند. به‌عنوان مثال، بانک‌ها خدمات مالی مانند ایجاد حساب بانکی، پرداخت وام و تسویه قبوض را به مشتریان ارائه می‌دهند.

کالاها: کالاها به دو دسته بادوام و غیربادوام تقسیم می‌شوند. کالاهای بادوام شامل وسایل نقلیه و لوازم خانگی هستند که عمر آن‌ها بیش از سه سال است. در مقابل، کالاهای غیربادوام شامل اقلامی مانند مواد غذایی و محصولات مصرفی هستند که معمولاً عمر کمتری دارند و قیمت پایین‌تری نیز دارند.

نحوه تأثیر شاخص PCE بر سیاست‌های اقتصادی

نقش در تصمیم‌گیری‌های فدرال رزرو:

شاخص PCE به عنوان ابزاری کلیدی برای سنجش تورم در فدرال رزرو استفاده می‌شود. زمانی که PCE افزایش تورم را نشان می‌دهد، فدرال رزرو ممکن است نرخ بهره را افزایش دهد تا تقاضا را کاهش داده و تورم را کنترل کند. در مقابل، در صورت کاهش تورم، ممکن است نرخ بهره کاهش یابد تا تقاضا و رشد اقتصادی تحریک شود.

تأثیر بر سیاست‌های مالیاتی و بودجه‌ای:

دولت‌ها از شاخص PCE برای تدوین سیاست‌های مالیاتی و بودجه‌ای بهره می‌برند. اطلاعات مربوط به هزینه‌های مصرفی می‌تواند به تعیین نیاز به تعدیل مالیات‌ها و برنامه‌های حمایتی کمک کند. به‌عنوان مثال، در دوره‌های افزایش تورم، دولت ممکن است از سیاست‌های مالیاتی انقباضی استفاده کند.

راهنمایی برای کسب و کارها:

کسب و کارها نیز از PCE برای برنامه‌ریزی استراتژی‌های خود استفاده می‌کنند. این شاخص می‌تواند به شرکت‌ها نشان دهد که کدام کالاها و خدمات بیشتر مصرف می‌شوند و چه تغییراتی در الگوهای مصرفی رخ می‌دهد. این اطلاعات به تنظیم تولید، قیمت‌گذاری و بازاریابی محصولات کمک می‌کند.

تأثیر بر بازار کار:

تغییرات در PCE می‌تواند بر بازار کار تأثیر بگذارد. افزایش هزینه‌های مصرفی معمولاً به معنای افزایش تقاضا برای کالاها و خدمات است که می‌تواند منجر به افزایش اشتغال شود. برعکس، کاهش هزینه‌های مصرفی ممکن است به کاهش تقاضا و اشتغال منجر شود.

تحلیل و پیش‌بینی اقتصادی:

تحلیل‌گران اقتصادی از PCE برای پیش‌بینی روندهای آینده استفاده می‌کنند. داده‌های این شاخص به تحلیل‌گران کمک می‌کند تا روندهای تورمی و تغییرات در رفتار مصرف‌کننده را پیش‌بینی کنند، که به سیاست‌گذاران و کسب‌وکارها در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی کمک می‌کند.

تأثیر شاخص PCE بر بازار فارکس:

شاخص PCE به‌عنوان یکی از عوامل تعیین‌کننده تورم، تأثیر زیادی بر بازار فارکس دارد. معامله‌گران با استفاده از این شاخص می‌توانند روند حرکات قیمت را پیش‌بینی کنند. PCE به تریدرها می‌گوید که شهروندان ایالات متحده چه میزان برای کالاها و خدمات هزینه می‌کنند و بر اساس آن، فدرال رزرو نرخ بهره و سیاست‌های پولی خود را تعیین می‌کند.

تأثیر شاخص PCE بر دلار:

شاخص هزینه‌های مصرف شخصی (PCE) می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر دلار آمریکا داشته باشد. اگر PCE افزایش یابد و نشان‌دهنده تورم بالاتر باشد، فدرال رزرو ممکن است نرخ بهره را برای کنترل تورم افزایش دهد. این امر دلار را برای سرمایه‌گذاران جذاب‌تر کرده و ارزش آن را افزایش می‌دهد. برعکس، کاهش شاخص PCE ممکن است نشانه‌ای از ضعف اقتصادی باشد و به تضعیف دلار منجر شود.

همچنین، تورم بالاتر که توسط PCE نشان داده می‌شود، سرمایه‌گذاران را به دنبال بازدهی بالاتر در دارایی‌های ایالات متحده سوق می‌دهد و تقاضا برای دلار را افزایش می‌دهد. در مقابل، تورم کمتر ممکن است تقاضا برای دلار را کاهش دهد. به این ترتیب، PCE بر انتظارات سیاست پولی و شرایط اقتصادی تأثیر گذاشته و به‌طور مستقیم بر ارزش دلار تأثیر می‌گذارد.

تأثیر شاخص PCE بر طلا

افزایش تورم که با افزایش PCE همراه است، معمولاً سرمایه‌گذاران را به خرید طلا به‌عنوان پوششی در برابر تورم تشویق می‌کند و قیمت اونس طلای جهانی را بالا می‌برد. در مقابل، کاهش تورم می‌تواند تقاضا برای طلا را کاهش دهد و به کاهش قیمت آن منجر شود.

علاوه بر این، اگر تورم بالاتر فدرال رزرو را به سمت افزایش نرخ بهره سوق دهد، هزینه فرصت نگهداری دارایی‌های غیر بازده مانند طلا افزایش می‌یابد و این می‌تواند بر قیمت طلا تأثیر منفی بگذارد. بنابراین، تأثیر PCE بر نرخ تورم و انتظارات نرخ بهره نقش مهمی در نوسانات قیمت طلا و دلار آمریکا دارد.

شاخص Core PCE و فدرال رزرو

شاخص Core PCE نسخه‌ای از شاخص PCE است که نوسانات کمتری دارد، زیرا قیمت‌های نوسان‌پذیرتر مانند مواد غذایی و انرژی را حذف می‌کند. این شاخص نقش مهمی در سیاست‌های مالی ایالات متحده دارد، زیرا فدرال رزرو به آن توجه زیادی دارد تا تورم را هنگام تنظیم سیاست پولی اندازه‌گیری کند.

در ژانویه 2012، کمیته بازار آزاد فدرال (FOMC) PCE را به عنوان معیار اصلی سنجش تورم پذیرفت و این کار را به دلایل مختلفی انجام داد. از جمله، PCE وزن سبد خود را بر اساس تغییرات مصرف مردم تنظیم می‌کند، شامل پوشش گسترده‌تری از کالاها و خدمات است و داده‌های تاریخی آن قابل تجدیدنظر است.

تغییرات Core PCE تأثیر زیادی بر تصمیمات فدرال رزرو دارد. افزایش تورم ممکن است فدرال رزرو را وادار به افزایش نرخ بهره کند که به افزایش ارزش دلار در مقابل دیگر ارزها منجر می‌شود. برعکس، در زمان رکود، افزایش تورم می‌تواند به رکود عمیق‌تری منجر شود و در این شرایط فدرال رزرو ممکن است نرخ بهره را کاهش دهد که این تصمیم می‌تواند ارزش دلار را تضعیف کند.

مثال‌های واقعی از تأثیر شاخص PCE بر بازارهای مالی

تأثیر بر نرخ بهره و بازارهای اوراق قرضه:

افزایش شاخص PCE معمولاً به عنوان نشانه‌ای از افزایش تورم تلقی می‌شود. در چنین شرایطی، فدرال رزرو ممکن است نرخ بهره را افزایش دهد که می‌تواند منجر به کاهش قیمت اوراق قرضه و افزایش بازده آن‌ها شود. سرمایه‌گذاران در این وضعیت معمولاً به اوراق قرضه کوتاه‌مدت تمایل بیشتری نشان می‌دهند به دلیل خطرات تورمی.

تأثیر بر بازار سهام:

شاخص PCE می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر بازار سهام داشته باشد. در دوره‌های افزایش تورم، هزینه‌های تولید برای شرکت‌ها افزایش یافته و ممکن است سودآوری آن‌ها کاهش یابد، که به نوبه خود می‌تواند قیمت سهام را پایین بیاورد. برعکس، در دوره‌های تورم پایین، هزینه‌های پایین‌تر می‌تواند به افزایش سودآوری و رشد قیمت سهام منجر شود.

تأثیر بر ارزش دلار و بازارهای ارز:

تغییرات در شاخص PCE می‌تواند بر ارزش دلار تأثیر بگذارد. افزایش PCE ممکن است به تقویت دلار منجر شود، زیرا انتظار می‌رود فدرال رزرو نرخ بهره را افزایش دهد. این امر می‌تواند به افزایش تقاضا برای دلار و کاهش ارزش ارزهای دیگر در برابر دلار بیانجامد. در مقابل، کاهش PCE ممکن است به تضعیف دلار منجر شود.

تأثیر بر قیمت طلا و کالاها:

طلا به‌عنوان یک دارایی ضد تورمی شناخته می‌شود. بنابراین، افزایش PCE که نشان‌دهنده افزایش تورم است، معمولاً به افزایش قیمت طلا منجر می‌شود. همچنین، افزایش PCE می‌تواند باعث افزایش قیمت سایر کالاها مانند نفت و مواد اولیه شود، زیرا هزینه‌های تولید و تقاضا افزایش می‌یابد.

نوسانات در بازارهای مالی:

شاخص PCE می‌تواند باعث نوسانات زیادی در بازارهای مالی شود. انتشار داده‌های این شاخص معمولاً با واکنش‌های سریع سرمایه‌گذاران همراه است. تحلیل‌گران و معامله‌گران به دقت این داده‌ها را پیگیری می‌کنند تا تغییرات احتمالی در سیاست‌های اقتصادی را پیش‌بینی کرده و به سرعت واکنش نشان دهند. این نوسانات می‌تواند فرصت‌ها و خطراتی برای سرمایه‌گذاران به همراه داشته باشد.

لزوم استفاده از شاخص PCE در ایران

در ایران، هم‌اکنون دو نهاد، یعنی مرکز آمار ایران و بانک مرکزی، به‌طور مستقل به محاسبه شاخص قیمت مصرف‌کننده (CPI) می‌پردازند، اما هیچ آماری درباره مخارج مصرف شخصی (PCE) منتشر نمی‌شود. این موازی‌کاری و نبود شاخص PCE می‌تواند مشکلاتی برای تحلیلگران و سیاست‌گذاران ایجاد کند. اگر یکی از این نهادها مسئولیت محاسبه PCE را به عهده گیرد، می‌توان به شفافیت و کارآیی بیشتر در سیاست‌گذاری‌های اقتصادی دست یافت.

استفاده همزمان از CPI و PCE می‌تواند به سیاست‌گذاران ابزارهای دقیق‌تری برای تنظیم سیاست‌های پولی ارائه دهد. شاخص PCE به‌روزرسانی ماهانه وزن‌های سبد کالا و خدمات را امکان‌پذیر می‌کند و بنابراین تغییرات سریع در الگوی مصرف خانوارها را بهتر منعکس می‌سازد. این امر در شرایطی مانند دوران همه‌گیری کرونا، که الگوهای مصرف به‌سرعت تغییر می‌کنند، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

در حالی که CPI نمایانگر داده‌های بلندمدت وضعیت قیمت‌هاست، PCE به‌سرعت به‌روزرسانی می‌شود و می‌تواند به سیاست‌گذاران راهنمای بهتری برای واکنش سریع به متغیرهای اقتصادی باشد. با توجه به اینکه بسیاری از کشورها از PCE برای سیاست‌گذاری‌های پولی استفاده می‌کنند، ایران نیز می‌تواند با بهره‌گیری از این شاخص، ابزارهای تحلیلی خود را تقویت کرده و امکان مقایسه و هم‌راستایی با اقتصاد جهانی را فراهم کند.

معرفی شاخص PCE نیازمند تغییراتی در ساختار و فرآیندهای نهادهای مسئول است. بانک مرکزی می‌تواند مسئولیت محاسبه و انتشار این شاخص را بر عهده بگیرد و برای این منظور، نیاز به توسعه زیرساخت‌های آماری و بهبود کیفیت داده‌ها وجود دارد. همچنین آموزش نیروی متخصص برای تحلیل داده‌های مربوط به PCE ضروری است.

نحوه اندازه گیری شاخص هزینه‌های مصرف شخصی

اداره تحلیل اقتصادی (BEA) هرماه ارزش کل هزینه‌های مصرف شخصی را به‌صورت تجمیعی و همچنین به تفکیک برای کالاها (کالاهای بادوام و غیر بادوام) و خدمات گزارش می‌کند. کالاهای بادوام شامل اقلامی هستند که بیش از سه سال عمر می‌کنند، مانند اتوموبیل، تلویزیون، و یخچال. در مقابل، کالاهای غیر بادوام، مانند لوازم آرایشی و بنزین، معمولاً عمر کوتاه‌تری دارند و «موقتی» محسوب می‌شوند.

BEA برای محاسبه شاخص قیمت PCE از ارزش دلاری فعلی هزینه‌های مصرف شخصی استفاده می‌کند که تأثیر تورم را نیز در نظر می‌گیرد. اما برای تعیین تغییرات قیمت در دوره‌های مختلف، نیاز است که قیمت‌ها «تورم‌زدایی» شوند تا مقدار واقعی هزینه‌ها مشخص گردد.

به‌طور کلی، شاخص قیمت PCE و شاخص قیمت خالص PCE (به‌جز غذا و انرژی) نشان‌دهنده تغییرات قیمت مصرف شخصی از یک دوره به دوره دیگر است. همچنین، تحلیل طبقات مختلف شاخص PCE (کالاهای بادوام، غیر بادوام، و خدمات) می‌تواند به شناسایی میزان تورم مثبت یا منفی در این دارایی‌ها کمک کند.

مقایسه شاخص PCE با شاخص CPI

شاخص قیمت مصرف کننده (CPI) شناخته‌شده‌ترین شاخص اقتصادی است و معمولاً توجه بیشتری از رسانه‌ها را جلب می‌کند، اما فدرال رزرو از شاخص قیمت PCE (PCE PI) برای اندازه‌گیری تورم و ثبات اقتصادی کل ایالات متحده استفاده می‌کند. دلیل این انتخاب، گستردگی هزینه‌ها در PCE و اطمینان بیشتر داده‌های به‌دست‌آمده از گزارش‌های کسب‌وکار است. در مقابل، CPI جزئیات شفاف‌تری درباره تغییرات قیمت در دسته‌های خاص کالاها و خدمات ارائه می‌دهد.

از دیگر تفاوت‌ها، PCE به تغییرات رفتار مصرف‌کننده حتی در کوتاه‌مدت واکنش نشان می‌دهد، در حالی که CPI این انعطاف‌پذیری را ندارد. این عوامل باعث می‌شوند که PCE به عنوان یک معیار جامع‌تر برای اندازه‌گیری تورم در نظر گرفته شود. همچنین، PCE شامل هزینه‌های کالاها و خدماتی است که توسط کارفرمایان یا برنامه‌های دولتی پرداخت می‌شود، در حالی که CPI بر اساس نظرسنجی از مصرف‌کنندگان جمع‌آوری می‌شود.

در نهایت، هرچند CPI و PCE هر دو تغییرات قیمت را اندازه‌گیری می‌کنند، اما داده‌های PCE به دلیل منبع جمع‌آوری اطلاعات و نحوه انعکاس تغییرات مصرف، بیشتر برای فدرال رزرو قابل‌اعتماد است.