تورم و نرخ‌های بهره تمایل دارند در یک جهت حرکت کنند، زیرا نرخ‌های بهره ابزار اصلی مورد استفاده فدرال رزرو، بانک مرکزی ایالات متحده ، برای مدیریت تورم هستند. قانون فدرال رزرو به فدرال رزرو دستور می دهد تا حداکثر اشتغال و قیمت های پایدار را ارتقا دهد.1از سال 2012، فدرال رزرو تورم سالانه 2 درصد را مطابق با بخش قیمت های پایدار در دستور دوگانه خود هدف گذاری کرده است.

فدرال رزرو نرخ تورم مثبتی را هدف قرار می دهد که به عنوان افزایش مداوم در سطح کلی قیمت کالاها و خدمات تعریف می شود، زیرا کاهش مداوم قیمت ها که به عنوان کاهش تورم شناخته می شود، می تواند حتی برای اقتصاد مضرتر باشد. سطح مثبت تورم و نرخ های بهره نیز به بانک مرکزی انعطاف پذیری برای کاهش نرخ ها در پاسخ به رکود اقتصادی می دهد.

در آگوست 2020، فدرال رزرو هدف گذاری متوسط ​​تورم را اتخاذ کرد. این چارچوب سیاستگذاران فدرال رزرو را متعهد کرد که تورم را برای مدتی بالای 2 درصد نگه دارند تا زمانی که نرخ تورم کمتر از آن هدف بود، کشش هایی را جبران کند.

چگونه فدرال رزرو تورم را اندازه گیری می کند؟

معیار تورم ترجیحی فدرال رزرو، شاخص قیمت هزینه های مصرف شخصی (PCE) است. بر خلاف شاخص قیمت مصرف کننده (CPI) که بر اساس بررسی خریدهای مصرف کننده است، شاخص قیمت PCE هزینه ها و قیمت های مصرف کننده را از طریق دریافت های تجاری مورد استفاده برای محاسبه تولید ناخالص داخلی (GDP) ردیابی می کند.

فدرال رزرو همچنین شاخص قیمت اصلی PCE را به دقت زیر نظر دارد، که قیمت های مواد غذایی و انرژی را که معمولاً نوسان بیشتری دارند و در نتیجه کمتر منعکس کننده روند کلی قیمت هستند، حذف می کند.

چگونه تغییرات در نرخ بهره بر تورم تأثیر می گذارد؟

زمانی که فدرال رزرو با افزایش نرخ وجوه فدرال معیار خود به ریسک های تورم بالا پاسخ می دهد، به طور موثر سطح ذخایر بدون ریسک را در سیستم مالی افزایش می دهد و عرضه پول موجود برای خرید دارایی های پرریسک تر را محدود می کند. برعکس، زمانی که یک بانک مرکزی نرخ بهره هدف خود را کاهش می دهد، به طور موثر عرضه پول موجود برای خرید دارایی های ریسک را افزایش می دهد.

با افزایش هزینه‌های استقراض، افزایش نرخ‌های بهره باعث دلسرد شدن هزینه‌های مصرف‌کننده و کسب‌وکار، به‌ویژه در مورد اقلامی که معمولاً دارای قیمت بالایی هستند، مانند مسکن و تجهیزات سرمایه‌ای، می‌شود. افزایش نرخ‌های بهره نیز بر قیمت دارایی‌ها تأثیر می‌گذارد و اثر ثروت را برای افراد معکوس می‌کند و بانک‌ها را در تصمیم‌گیری‌های وام محتاط‌تر می‌کند. در نهایت، افزایش نرخ‌های بهره نشان‌دهنده این احتمال است که بانک مرکزی به سیاست‌های پولی سفت‌تر ادامه می‌دهد و انتظارات تورمی را بیشتر کاهش می‌دهد.

مشکلات استفاده از نرخ بهره برای کنترل تورم

سیاست‌گذاران اغلب به تغییرات چشم‌انداز اقتصادی با تاخیر پاسخ می‌دهند و تغییر سیاست‌های آن‌ها نیز به نوبه خود، زمان می‌برد تا بر روند تورم تأثیر بگذارد. به دلیل این تأخیرها، سیاستگذاران باید هنگام تصمیم گیری در مورد سطوح نرخ در حال حاضر سعی کنند روندهای تورم آتی را پیش بینی کنند. با این حال، پایبندی فدرال رزرو به هدف تورمی خود را تنها می توان با آمارهای تورم عقب مانده سنجید. این شوک‌های اقتصادی می‌توانند به‌طور گسترده در میان شوک‌های اقتصادی که گاهی گذرا و گاهی کمتر ثابت می‌شوند، متغیر باشند.

فدرال رزرو سابق: “به طور خلاصه، اگر سیاست گذاری پولی مانند رانندگی با یک خودرو است، خودرویی است که دارای سرعت سنج غیرقابل اعتماد، شیشه جلوی مه آلود و تمایل به پاسخ غیرقابل پیش بینی و با تاخیر به پدال گاز یا ترمز است.” رئیس بن برنانکی در سال 2004 در حالی که هنوز رئیس فدرال رزرو بود، گفت: بانک‌های مرکزی که سعی می‌کنند روند تورم را پیش‌بینی کنند، با تحریک بی‌مورد تورم با نرخ‌های بسیار پایین، یا خفه کردن رشد با افزایش نرخ‌های آن، دچار اشتباه سیاستی می‌شوند.در مورد فدرال رزرو، این بانک باید هدف ثبات قیمت های خود را دنبال کند و در عین حال سعی کند اشتغال را به حداکثر برساند.

نرخ بهره به عنوان یک ابزار سیاست پولی

فدرال رزرو از نرخ وجوه فدرال به عنوان ابزار اصلی سیاست پولی خود استفاده می کند. نرخ وجوه فدرال که از سال 2008 به عنوان محدوده هدف گذاری شده است، نرخی است که بانک ها در کوتاه مدت به یکدیگر وام می دهند. به طور سنتی، فدرال رزرو از عملیات بازار آزاد – خرید و فروش اوراق بهادار – برای تنظیم عرضه ذخایر سیستم بانکی و نگه داشتن نرخ وجوه فدرال در هدف استفاده می کرد. تقاضا برای ذخایر نتیجه الزامات ذخیره بانکی بود که برای اطمینان از سلامت بانک ها تحمیل شد.

در سال‌های پس از بحران مالی جهانی 2008، تمرکز مقررات بانکی به الزامات بافر سرمایه و آزمون‌های استرس برای اطمینان از پرداخت بدهی بلندمدت معطوف شد. در سال 2019، فدرال رزرو از سیاستی برای هدف قرار دادن نرخ وجوه فدرال با دو نرخ دیگر که به طور کامل تعیین می کند، رونمایی کرد. نرخ سود موجودی ذخیره (IORB) همان چیزی است که فدرال رزرو به بانک ها برای سپرده های یک شبه در حساب های فدرال رزرو می پردازد.

این یک کف موثر زیر نرخ وجوه فدرال تعیین می کند. قراردادهای خرید معکوس یک شبه ابزار تکمیلی است که نرخ بهره کمی پایین‌تر را برای سپرده‌های یک شبه به فعالان بازار پول غیربانکی پرداخت می‌کند. در سال 2020، فدرال رزرو الزامات ذخیره بانک ها و سایر موسسات سپرده گذاری را حذف کرد.

نتیجه

نرخ های بهره و تورم تمایل دارند در یک جهت اما با تاخیر حرکت کنند، زیرا سیاست گذاران برای تخمین روندهای تورم آتی به داده هایی نیاز دارند و نرخ های بهره ای که تعیین می کنند زمان می برد تا بر اقتصاد تأثیر بگذارد. ممکن است برای کنترل تورم فزاینده به نرخ های بالاتری نیاز باشد، در حالی که کند شدن رشد اقتصادی اغلب نرخ تورم را کاهش می دهد و ممکن است باعث کاهش نرخ شود. فدرال رزرو طیفی از نرخ وجوه فدرال را تا حدی با تعیین نرخی که در مانده ذخیره بانکی پرداخت می کند، هدف قرار می دهد.