اثر پیگو به رابطه بین مصرف، ثروت، اشتغال و تولید در دوره‌های کاهش تورم اشاره دارد. اثر پیگو بیان می کند که وقتی قیمت ها کاهش می یابد، اشتغال (و در نتیجه تولید) به دلیل افزایش ثروت (که باعث افزایش مصرف می شود) افزایش می یابد.

قبل از یک دوره کاهش تورم، یک تله نقدینگی رخ می دهد، که دوره ای است که تقاضا برای سرمایه گذاری در اوراق قرضه صفر است و مردم به دلیل پیش بینی دوره رکود یا جنگ، پول نقد احتکار می کنند. اثر Pigou مکانیزمی را برای فرار از این تله پیشنهاد می کند.

بر اساس این نظریه، سطح قیمت ها و اشتغال کاهش می یابد و بیکاری افزایش می یابد. با کاهش سطح قیمت ها، تعادل واقعی افزایش می یابد و با اثر پیگو، مصرف در اقتصاد تحریک می شود. اثر پیگو به عنوان “اثر تعادل واقعی” نیز شناخته می شود.

.

درک اثر پیگو

آرتور پیگو یک اقتصاددان انگلیسی بود که با ادعای اینکه دوره‌های کاهش تورم ناشی از کاهش تقاضای کل، خود اصلاح‌شونده است، علیه نظریه اقتصادی کینزی استدلال کرد. کاهش تورم باعث افزایش ثروت و افزایش مخارج می شود و در نتیجه کاهش تقاضا را اصلاح می کند. برعکس، در طول تورم، قیمت ها افزایش می یابد، ثروت و مصرف کاهش می یابد، تولید و اشتغال کاهش می یابد و تقاضای کل نیز کاهش می یابد.

اقتصادی که از تله نقدینگی رنج می برد، نمی تواند از محرک های پولی برای افزایش تولید استفاده کند. هیچ ارتباط قطعی بین تقاضای پول و درآمد شخصی وجود ندارد. به گفته جان هیکس، این موضوع نرخ بالای بیکاری را توضیح می دهد.

با وجود این، اثر پیگو مکانیزمی برای فرار از تله نقدینگی است. با افزایش بیکاری، سطح قیمت ها کاهش می یابد. این امر “تعادل واقعی” را افزایش می دهد، که این اثر بر هزینه کردن تغییرات در ارزش واقعی پول است. وقتی بیکاری افزایش می یابد و قیمت ها کاهش می یابد، مردم می توانند با پول خود بیشتر خرید کنند.

با افزایش مصرف، اشتغال کاهش می یابد و قیمت ها افزایش می یابد. در طول تورم، با افزایش قیمت ها، قدرت خرید واقعی پولی که مردم از قبل دارند کاهش می یابد. این امر باعث می‌شود مردم بیشتر پس‌انداز کنند و کمتر درآمدشان را خرج کنند. در اشتغال کامل، اقتصاد در مکان دیگری قرار خواهد گرفت. پیگو نتیجه می گیرد که اگر دستمزدها و قیمت ها چسبنده شوند، تعادل ایجاد می شود و نرخ اشتغال به زیر نرخ اشتغال کامل می رسد.

تاریخچه اثر پیگو

اثر پیگو توسط آرتور سیسیل پیگو در سال 1943 در “وضعیت ثابت کلاسیک” که مقاله ای در  مجله اقتصادی بود ابداع شد. در این قطعه، پیگو پیوندی بین «تعادل واقعی» و مصرف پیشنهاد کرد.

در سنت اقتصاد کلاسیک، پیگو ایده «نرخ‌های طبیعی» را ترجیح می‌داد، که اقتصاد معمولاً به آن بازمی‌گردد، اگرچه او اذعان داشت که قیمت‌های چسبنده ممکن است پس از شوک تقاضا همچنان از بازگشت به سطح تولید طبیعی جلوگیری کند. پیگو اثر تعادل واقعی را مکانیزمی برای ترکیب مدل های کینزی و کلاسیک می دانست. با اثر تعادل واقعی، قدرت خرید بالاتر منجر به کاهش مخارج دولت و سرمایه گذاری می شود.

با این حال، منتقدان اثر پیگو خاطرنشان می‌کنند که اگر این اثر همیشه در یک اقتصاد عمل می‌کرد، انتظار می‌رفت که نرخ‌های بهره اسمی نزدیک به صفر در ژاپن در دهه 1990 زودتر از قبل به کاهش تورم تاریخی ژاپن پایان دهد.

شواهد آشکار دیگر علیه اثر پیگو از ژاپن ممکن است رکود طولانی مدت هزینه های مصرف کننده در حالی که قیمت ها در حال کاهش بودند باشد. پیگو گفت که کاهش قیمت‌ها باید باعث شود مصرف‌کنندگان احساس ثروتمندتر کنند (و هزینه‌ها را افزایش دهند)، اما مصرف‌کنندگان ژاپنی ترجیح دادند خرید را به تعویق بیندازند و انتظار داشتند که قیمت‌ها حتی بیشتر کاهش یابد.

بدهی دولت و اثر پیگو

رابرت بارو، اقتصاددان هاروارد، معتقد است که به دلیل هم  ارزی ریکاردی ، نمی توان مردم را فریب داد که فکر کنند وقتی دولت برایشان اوراق قرضه صادر می کند، ثروتمندتر از آنها هستند. زیرا کوپن اوراق قرضه دولتی باید با افزایش مالیات های آتی پرداخت شود. هم ارزی ریکاردی یک نظریه اقتصادی است که می گوید تامین مالی مخارج دولت از محل مالیات های جاری یا مالیات های آتی (و کسری های فعلی) اثراتی معادل بر کل اقتصاد خواهد داشت. بارو استدلال کرد که در سطح اقتصاد خرد، سطح ذهنی ثروت باید توسط دولت ملی با در نظر گرفتن سهمی از بدهی کاهش یابد.

در نتیجه، اوراق قرضه نباید بخشی از ثروت خالص در سطح اقتصاد کلان در نظر گرفته شود. او مدعی شد که این نشان می‌دهد که هیچ راهی برای دولت وجود ندارد که با انتشار اوراق قرضه اثر پیگو ایجاد کند، زیرا سطح کل ثروت افزایش نخواهد یافت.