تفاوت مازاد مصرف کننده و مازاد اقتصادی

در اقتصاد جریان اصلی، مازاد مصرف کننده تفاوت بین بالاترین قیمتی است که مصرف کننده مایل به پرداخت آن است و قیمت واقعی که برای کالا می پردازد (که قیمت بازار کالا است). به عبارت دیگر، مازاد مصرف کننده تفاوت بین چیزی است که مصرف کننده حاضر است بپردازد و آنچه که در واقع برای یک کالا یا خدمات می پردازد.

مازاد اقتصادی به دو مقدار مرتبط اشاره دارد: مازاد مصرف کننده و مازاد تولیدکننده. مازاد تولیدکننده تفاوت بین قیمت واقعی یک کالا یا خدمات، قیمت بازار و کمترین قیمتی است که یک تولیدکننده مایل به پذیرش برای یک کالا است.

مازاد اقتصادی با ترکیب سود مازادی که هم مصرف‌کنندگان و هم تولیدکنندگان در یک معامله اقتصادی تجربه می‌کنند، محاسبه می‌شود.

مازاد مصرف کننده

مصرف کننده فردی است که محصولات و خدمات را خریداری می کند. مازاد مصرف کننده یکی از راه های تعیین کل سودی است که مصرف کنندگان از کالاها و خدمات خود دریافت می کنند. اگر یک مصرف کننده مایل باشد برای یک کالا بیشتر از قیمت درخواستی فعلی، قیمت بازار بپردازد، از نظر تئوری با خرید آن کالا با آن قیمت، یک مزیت اضافی دریافت می کند. اگر قیمت حداکثر تمایل آنها به پرداخت بود، از نظر تئوری، از محصول خریداری شده سود کمتری می بردند.

به عنوان مثال، قبل از خرید، اکثر مصرف کنندگان تصمیم می گیرند که چقدر حاضرند برای یک کالا هزینه کنند. فرض کنید دانشجویی وجود دارد که تصمیم می گیرد یک جفت کفش ورزشی بیش از ۸۰ دلار ارزش ندارد. اگر قیمت کفش های کتانی ۱۰۰ دلار باشد، ممکن است دانش آموز تصمیم بگیرد که آنها را نخرد. با این حال، اگر قیمت کفش کتانی ۶۰ دلار باشد، دانشجو به احتمال زیاد اقدام به خرید خواهد کرد.

آنها همچنین ممکن است احساس کنند که یک معامله ویژه دریافت کرده اند و از نظر اقتصادی، آنها ۲۰ دلار مازاد را تجربه کرده اند: تفاوت بین حداکثر مبلغی که دانشجو مایل به خرج کردن است (۸۰ دلار) و قیمت بازار کفش های کتانی (۶۰ دلار).

برای مصرف کنندگان، مازاد نشان دهنده سود پولی است، زیرا آنها می توانند کالایی را با کمتر از بالاترین قیمتی که مایل به پرداخت هستند، خریداری کنند.

مازاد اقتصادی

در یک معامله اقتصادی، تولیدکننده، نهاد یا فردی است که کالاها و خدمات را تولید می کند. زمانی که یک تولیدکننده محصولی را می فروشد، باید قیمت آن محصول را تعیین کند.

فرض کنید که سازنده کفش های کتانی باید ۳۰ دلار برای تولید، بازاریابی (تبلیغ) و توزیع هر جفت کفش ورزشی هزینه کند. سازنده کفش‌های کتانی نمی‌خواهد با فروش کفش‌ها ضرر کند، بنابراین ۳۰ دلار حداقل مبلغی است که می‌خواهند برای کفش‌های کتانی دریافت کنند. از آنجایی که سازنده می‌خواهد سود ایجاد کند، احتمالاً تصمیم می‌گیرند که برای کفش‌های کتانی بسیار بیش از ۳۰ دلار هزینه کنند.

سپس سازنده باید قیمتی را انتخاب کند که کفش های کتانی را برای تعداد زیادی از مصرف کنندگان جذاب کند. (در حالی که ممکن است آنها وسوسه شوند که کفش‌های کتانی را با قیمت‌های بالایی مانند ۲۰۰، ۳۰۰ دلار یا ۵۰۰ دلار قیمت گذاری کنند تا سود زیادی به دست آورند، این احتمالاً ناموفق خواهد بود زیرا بسیاری از مصرف‌کنندگان این قیمت را بسیار گران می‌دانند.)

اگر قیمت کفش کتانی ۶۰ دلار باشد، تولید کننده کفش کتانی با هر جفت کفش کتانی فروخته شده ۳۰ دلار سود خواهد داشت. این سود به عنوان مازاد تولید نیز شناخته می شود. برای هر معامله اقتصادی، ممکن است هم مازاد تولید کننده (یا سود) و هم مازاد مصرف کننده وجود داشته باشد. مازاد کل یا ترکیبی، مازاد اقتصادی نامیده می شود.