تقاضای کل معیاری از کل مصرف کالاها و خدمات در هر دوره زمانی است و مهمترین عنصری است که می تواند توسط دولت از طریق سیاست های مالی یا پولی مورد هدف قرار گیرد.

چگونه فدرال رزرو بر تقاضای کل تأثیر می گذارد

تأثیر مستقیم فدرال رزرو بر تقاضای کل ملایم است، اگرچه فدرال رزرو می تواند تقاضای کل را به روش های غیرمستقیم با کاهش نرخ بهره افزایش دهد. هنگامی که نرخ بهره را کاهش می دهد، قیمت دارایی ها افزایش می یابد. قیمت دارایی های بالاتر برای دارایی هایی مانند خانه ها و سهام، اعتماد مصرف کنندگان را افزایش می دهد، که منجر به خرید اقلام بزرگتر و سطح مخارج کلی بیشتر می شود. قیمت های بالاتر سهام اغلب منجر به این می شود که شرکت ها بتوانند پول بیشتری را با نرخ های ارزان تر به دست آورند.

وظیفه فدرال رزرو این است که بین اهداف رقابتی اشتغال و سطوح قیمت تعادل ایجاد کند. با این حال، تقاضای کل یک جزء مهم در هر دو این اقدامات است. بنابراین، فدرال رزرو به شدت نگران آن است. زمانی که منابع محدود می شود و تقاضای کل افزایش می یابد، ریسک های تورمی افزایش می یابد. اگر کل مصرف کالاها و خدمات در اقتصاد کاهش یابد، کسب و کارها مجبورند در واکنش به کاهش درآمد، کارگران را رها کنند.

سیاست مالی و تقاضای کل

سیاست مالی روشی بسیار مستقیم‌تر برای تأثیرگذاری بر تقاضای کل است، زیرا می‌تواند پول را مستقیماً در دست مصرف‌کنندگان قرار دهد – به‌ویژه آنهایی که بیشترین تمایل به خرج کردن را دارند. این افزایش هزینه منجر به اثرات سرریز مثبتی مانند استخدام کارگران بیشتر توسط مشاغل می شود.

برخی از روش‌های معمول استفاده از سیاست مالی برای افزایش تقاضای کل شامل کاهش مالیات، هزینه‌های نظامی، برنامه‌های شغلی و تخفیف‌های دولتی است. در مقابل، سیاست پولی از نرخ بهره به عنوان مکانیسم خود برای رسیدن به اهداف خود استفاده می کند.

شرایط مالی تعیین شده توسط دولت

بزرگترین اثر فدرال رزرو در افزایش تقاضای کل، ایجاد شرایط مالی حمایتی است. فاقد ابزارهای تولید تقاضای کل در مسیر سیاست مالی است، اما می‌تواند محیطی را ایجاد کند که در آن نرخ‌های بهره پایین منجر به کاهش هزینه‌های استقراض و افزایش قیمت دارایی‌ها شود، که از افزایش هزینه‌ها و سرمایه‌گذاری حمایت می‌کند.

البته هزینه و سرمایه گذاری نقش زیادی در تعیین فعالیت اقتصادی در کوتاه مدت و بلندمدت دارد. بنابراین، از جهاتی، فدرال رزرو مانند یک شتاب دهنده برای اقتصاد است.

در شرایط خاص، سیاست پولی می‌تواند در افزایش تقاضای کل کاملاً بی‌اثر باشد. یکی از این دوره های زمانی بهبود پس از رکود بزرگ بود . بحران مالی زخم های جدی بر مصرف کنندگان و کسب و کارها گذاشت. در این مدت، سیاست مالی به اندازه کافی تهاجمی نبود که شکاف بین معیار واقعی تقاضای کل و سطح ایده آل تقاضای کل را کاهش دهد. در حالی که اقتصاد در حال لنگیدن بود – با سرعت کم‌خونی رشد می‌کرد – همه انواع دارایی‌های مالی بسیار قوی بودند.