آمارتیا سن Amartya Sen

آمارتیا سن یک اقتصاددان مشهور بین المللی است که در حال حاضر به عنوان استاد اقتصاد و فلسفه در دانشگاه هاروارد خدمت می کند. آمارتیا سن همچنین در بسیاری از دانشگاه‌های دیگر، از جمله دانشگاه جادوپور کلکته، دانشکده اقتصاد دهلی و مدرسه اقتصاد لندن و همچنین دانشگاه آکسفورد، سمت‌هایی داشته است. او به دلیل مشارکت در اقتصاد توسعه شناخته شده است. در سال ۱۹۹۸، جایزه یادبود نوبل در علوم اقتصادی به او اهدا شد.

به طور خلاصه:

آمارتیا سن یک اقتصاددان است که در حال حاضر به عنوان استاد اقتصاد و فلسفه در دانشگاه هاروارد مشغول به کار است.
او در سال ۱۹۹۸ جایزه یادبود نوبل در علوم اقتصادی را به دلیل مشارکت در اقتصاد توسعه دریافت کرد.
یکی از محورهای مورد توجه او رفع فقر از طریق توسعه اقتصادی است.

زندگی نامه

آمارتیا سن که در سال ۱۹۳۳ در هند در محوطه دانشگاهی در بنگال، هند به دنیا آمد، فرزند یک استاد شیمی و نوه یک محقق هند باستان و قرون وسطی بود. شاید بتوان گفت که شاید سن یک دانشگاهی و محقق متولد شده بود، اما تجربیات دوران کودکی ممکن است به شکل گیری جهتی که دستاورد تحصیلی او در پرداختن به نابرابری اقتصادی و اجتماعی در پیش گرفت کمک کرده باشد.

آمارتیا سن در جوانی در سال ۱۹۴۳ شاهد قحطی بنگالی بود که در آن سه میلیون نفر جان خود را از دست دادند. حادثه دیگری که ممکن است او را در دوران جوانی شکل داده باشد، مشاهده مردی فقیر با چاقو در پشت در هنگام تجزیه هند بود. این احتمال وجود دارد که این تجربیات و تجربیات دیگر به شکل‌دهی دانش‌آموزی و علایق فراوان او در ماهیت تجربه انسانی و چگونگی بهتر کردن زندگی برای فقیرترین شهروندانش کمک کرده است.

آمارتیا سن مدرک کارشناسی را از کالج پرزیدنسی در کلکته دریافت کرد و سپس در دانشگاه کمبریج برای یک مدرک لیسانس دیگر تحصیل کرد، سپس در آنجا ماند تا مدرک کارشناسی ارشد و دکترا در این رشته کسب کند. بورسیه کالج ترینیتی دنبال شد، و امروز، سن در هاروارد تدریس می‌کند، اما پست‌های آموزشی افتخاری و مهمان دیگری در دانشگاه‌های سراسر ایالات متحده، بریتانیا و هند دارد. او را “آگاهی حرفه” اقتصاد نامیده اند.

در سال ۱۹۸۱ او یک کتاب مهم به نام فقر و قحطی: مقاله ای در مورد استحقاق و محرومیت منتشر کرد، اما این اولین کتاب از بسیاری از نوشته هایی بود که سن در کار خود انجام داده است. از آن زمان، سن نویسنده برجسته بسیاری از کتاب ها در زمینه اقتصاد رفاه، اقتصاد توسعه و موضوعات دیگر بوده است. زمینه های تحقیقاتی اضافی شامل نظریه انتخاب اجتماعی، سلامت عمومی، اندازه گیری اقتصادی، عقلانیت و رفتار اقتصادی، روش شناسی اقتصادی، مطالعات جنسیتی، فلسفه اخلاقی و سیاسی و اقتصاد جنگ و صلح است.

ایده های آمارتیا سن

یکی از نمونه‌های بارز ایده‌های آمارتیا سن رویکرد توانمندی به اقتصاد توسعه است، که او سهم عمده‌ای در آن داشت. رویکرد قابلیت یک چارچوب نظری است که به تلاش‌ها برای ارتقای توسعه اقتصادی و کاهش فقر کمک کرده است. رویکرد توانمندی علاوه بر علاقه دانشگاهی خود، به ایجاد شاخص های آماری جدید کمک می کند که به دولت ها و سیاست گذاران کمک می کند تا رفاه شهروندان را به شیوه ای قوی تر و مناسب تر پیگیری کنند.

به عنوان مثال، رویکرد قابلیت به ایجاد شاخص توسعه انسانی (HDI) کمک کرد، معیاری ترکیبی از امید به زندگی، درآمد سرانه و آموزش که برای برآورد توسعه اقتصادی جوامع استفاده می‌شود. HDI را می توان در کنار معیارهای اقتصادی سنتی مانند تولید ناخالص داخلی (GDP) برای ارائه دیدگاهی دقیق تر و کامل تر در مورد رفاه اقتصادی یک کشور استفاده کرد. شاخص‌های دیگر، مانند شاخص توسعه انسانی تعدیل‌شده با نابرابری (IHDI)، بر این پایه بنا شده‌اند و ایده‌های رویکرد قابلیت را بیشتر توسعه داده‌اند.

آثار برگزیده آمارتیا سن

۱۹۶۹ (با Prasanta K. Pattanaik) “شرایط لازم و کافی برای انتخاب منطقی در تصمیم اکثریت.” مجله تئوری اقتصادی ۱، شماره. ۲: ۱۷۸-۲۰۲٫
۱۹۷۰٫ انتخاب جمعی و رفاه اجتماعی. سانفرانسیسکو: هولدن دی، ۱۹۷۰٫ آمارتیا سن
۱۹۷۶٫ “فقر: رویکردی عادی به اندازه گیری.” Econometrica 44, No. 2: 219-223.
۱۹۷۶٫ “درآمد ملی واقعی.” بررسی مطالعات اقتصادی ۴۳، شماره. ۱: ۱۹-۳۹٫
۱۹۷۷٫ “گرسنگی و حقوق مبادله: یک رویکرد کلی و کاربرد آن در قحطی بزرگ بنگال.” مجله اقتصاد کمبریج ۱، شماره. ۱: ۳۳-۵۹٫
۱۳۶۰٫ فقر و قحطی: مقاله ای در باب استحقاق و محرومیت. آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد. آمارتیا سن
۱۹۸۹ (با ژان درز). گرسنگی و اقدام عمومی آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد.
۱۹۹۰٫ “غذا، اقتصاد، و حقوق”. در ژان درز و آمارتیا سن، ویراستاران، اقتصاد سیاسی گرسنگی. جلد ۱: استحقاق و رفاه. آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد، ۱۹۹۰٫
۱۹۹۰٫ “بیش از ۱۰۰ میلیون زن مفقود شده اند.” نقد کتاب نیویورک، ۲۰ دسامبر.
۱۹۹۲٫ «زنان گمشده». مجله پزشکی بریتانیا ۳۰۴: ۵۸۷-۵۸۸٫