قضیه جدایی فیشر Fisher’s Separation

قضیه جدایی فیشر یک نظریه اقتصادی است که فرض می‌کند با توجه به بازارهای سرمایه کارآمد، انتخاب سرمایه‌گذاری شرکت جدا از ترجیحات سرمایه‌گذاری صاحبان آن است و بنابراین شرکت باید فقط برای به حداکثر رساندن سود انگیزه داشته باشد. به بیان دیگر، شرکت نباید به ترجیحات سود سهامداران برای سود سهام و سرمایه گذاری مجدد اهمیت دهد. در عوض، باید عملکرد بهینه تولید را هدف قرار دهد که منجر به بالاترین سود ممکن برای سهامداران شود.

با نادیده گرفتن خواسته های سهامداران خود به نفع حداکثر کردن ارزش شرکت، قضیه جدایی فیشر استدلال می کند، شرکت در نهایت موفق خواهد شد که رفاه بلندمدت بیشتری را هم برای مدیران و هم برای سهامداران فراهم کند.

نقطه شروع قضیه جدایی فیشر این مفهوم اساسی است که مدیران یک شرکت و سهامداران آن اهداف متفاوتی دارند: سهامداران ترجیحاتی دارند که مطابق با نیازهای آنها باشد یا به زبان قضیه “اهداف مصرف”. اما مدیران شرکت ابزار معقولی برای تعیین نیازهای فردی سرمایه گذاران ندارند. علاوه بر این، سهامداران اغلب درک درستی از آنچه کسب و کار برای اتخاذ تصمیماتی که در بلندمدت به نفع شرکت خواهد بود را ندارند.

بنابراین، قضیه جدایی فیشر می گوید، مدیران باید آنچه را که سرمایه گذاران می خواهند نادیده بگیرند. در عوض، هدف اصلی یک شرکت و مدیریت آن باید افزایش ارزش شرکت تا حداکثر ممکن باشد. این قضیه استدلال می‌کند که نیاز به افزایش ارزش شرکت بر اولویت‌های سهامدارانی که به دنبال سود بردن از پرداخت سود سهام یا فروش سهام هستند، غلبه می‌کند.

به این ترتیب، مدیریت بهتر است بر فرصت های مولد تمرکز کند. در انجام این کار، آنها باید در نظر داشته باشند:

• تصمیمات سرمایه گذاری شرکت مستقل از ترجیحات مصرفی مالک(ها) (یا سهامداران، در شرکت های دولتی) است.
• تصمیم سرمایه گذاری مستقل از تصمیم تامین مالی است.
• ارزش یک پروژه/سرمایه‌گذاری سرمایه‌ای مستقل از ترکیبی از روش‌ها، حقوق صاحبان سهام، بدهی و یا وجه نقد مورد استفاده برای تامین مالی پروژه است.

مدیرانی که تصمیمات سرمایه‌گذاری را اتخاذ می‌کنند که کسب‌وکار و عملیات اصلی آن را بهبود می‌بخشد، باید فرض کنند که در مجموع، اهداف مصرف سرمایه‌گذاران را می‌توان برآورده کرد اگر مدیریت از طرف آنها بازده شرکت را به حداکثر برساند. به عبارت دیگر، با افزایش سود و ارزش شرکت، در نهایت سهامداران منتفع و خوشحال خواهند شد. یک برد برد برای همه، مدیران و سرمایه گذاران به طور یکسان.

ایروینگ فیشر که بود؟

قضیه جدایی فیشر به افتخار ایروینگ فیشر که آن را در سال ۱۹۳۰ توسعه داد نامگذاری شده است. ایروینگ فیشر (۱۸۶۷-۱۹۴۷) اقتصاددان تحصیل کرده در دانشگاه ییل بود که در مطالعات تئوری مطلوبیت، سرمایه، سرمایه گذاری و نرخ بهره به اقتصاد نئوکلاسیک کمک های زیادی کرد. اقتصاد نئوکلاسیک به عرضه و تقاضا به عنوان محرک های اولیه اقتصاد نگاه می کند.

فیشر نویسنده ای پرکار بود: از سال ۱۹۱۲ تا ۱۹۳۵، او در مجموع ۳۳۱ سند از جمله سخنرانی ها، نامه ها به روزنامه ها، مقالات، گزارش ها به ارگان های دولتی، بخشنامه ها و کتاب ها را تهیه کرد. همراه با تئوری بهره، ماهیت سرمایه و درآمد (۱۹۰۶) و نرخ بهره (۱۹۰۷) آثار مهمی بودند که بر نسل‌های اقتصاددانان تأثیر گذاشتند.

ملاحظات ویژه

قضیه جدایی فیشر بینش مهمی بود که به طور گسترده به عنوان پایه ای برای بسیاری از نظریه های مالی در نظر گرفته می شود. به عنوان مثال، به عنوان پایه‌ای برای قضیه مودیلیانی-میلر که برای اولین بار در سال ۱۹۵۸ توسعه یافت، عمل کرد که بیان می‌کرد با توجه به بازارهای سرمایه کارآمد، ارزش شرکت تحت تأثیر روشی که سرمایه‌ گذاری‌ها یا توزیع سود سهام را تامین می‌کند، قرار نمی‌گیرد.

سه روش اصلی برای تامین مالی سرمایه گذاری ها وجود دارد: بدهی، حقوق صاحبان سهام و وجه نقد داخلی. اگر همه چیز برابر باشد، ارزش شرکت بسته به این که آیا اساساً از تامین مالی بدهی در مقابل سرمایه استفاده می کند، تغییر نمی کند.