تکامل فدرال رزرو

هنگامی که سیستم فدرال رزرو، در سال 1913 تأسیس شد، هدف این نبود که یک سیاست پولی فعال برای تثبیت اقتصاد دنبال شود. سیاست های ثبات اقتصادی تا زمان کار جان مینارد کینز در سال 1936 معرفی نشد.  در عوض، بنیانگذاران، فدرال رزرو را راهی برای جلوگیری از خشک شدن عرضه پول و اعتبار در طول انقباضات اقتصادی، که اغلب قبل از سال 1913 اتفاق می‌افتاد، می‌دانستند.

یکی از راه‌هایی که فدرال رزرو برای بیمه کردن در برابر هراس‌های مالی قدرت یافت این بود که به‌عنوان آخرین راه‌حل وام‌دهنده عمل کند. عمل کند. یعنی زمانی که چشم‌اندازهای تجاری پرخطر بانک‌های تجاری را برای اعطای وام‌های جدید مردد می‌کرد، فدرال رزرو، به بانک‌ها پول قرض می‌داد و در نتیجه آنها را به وام دادن بیشتر تشویق می‌کرد. عملکرد فدرال رزرو رشد کرده است و امروزه در درجه اول رشد ذخایر بانکی و عرضه پول را به منظور ترویج توسعه پایدار اقتصاد مدیریت می کند.

فدرال رزرو، از سه ابزار اصلی برای انجام این کار استفاده می کند:

1. با تنظیم بانک الزامات ذخیره بانکی
   
2. با تنظیم نرخ تخفیف
   
3. از طريق عملیات بازار باز
   

نسبت رزرو

تغییر در نسبت ذخیره به ندرت استفاده می شود اما به طور بالقوه بسیار قدرتمند است. نسبت ذخیره درصدی از ذخایری است که بانک باید در برابر سپرده ها نگه دارد. کاهش این نسبت به بانک اجازه می دهد تا وام بیشتری بدهد و در نتیجه عرضه پول را افزایش دهد. افزایش نسبت اثر معکوس دارد.

نرخ نزول

نرخ تنزیل نرخ بهره ای است که فدرال رزرو از بانک های تجاری که نیاز به استقراض ذخایر اضافی دارند، دریافت می کند. فدرال رزرو این نرخ را تعیین می کند، نه نرخ بازار. بیشتر اهمیت آن ناشی از سیگنالی است که فدرال رزرو، هنگام افزایش یا کاهش نرخ می فرستد: اگر پایین باشد، فدرال رزرو می خواهد هزینه ها را تشویق کند و بالعکس.

عملیات بازار باز

عملیات بازار آزاد شامل خرید و فروش اوراق بهادار دولتی توسط فدرال رزرو است. اگر فدرال رزرو اوراق بهادار را پس بخرد (مانند اسناد خزانه) را از بانک‌های بزرگ و دلالان اوراق بهادار بازخرید، عرضه پول در دست مردم را افزایش می‌دهد. برعکس، زمانی که فدرال رزرو اوراق بهادار را می فروشد، عرضه پول کاهش می یابد. اصطلاحات «خرید» و «فروش» به اقدامات فدرال رزرو اشاره دارد، نه مردم.

به عنوان مثال، خرید در بازار آزاد به این معنی است که فدرال رزرو در حال خرید است، اما مردم در حال فروش هستند. در واقع، فدرال رزرو، عملیات بازار آزاد را تنها با بزرگترین معامله‌گران اوراق بهادار و بانک‌های کشور انجام می‌دهد، نه با عموم مردم. در مورد خرید اوراق بهادار در بازار آزاد توسط فدرال رزرو، برای فروشنده اوراق بهادار، دریافت چکی که از خود فدرال رزرو گرفته شده است، واقع بینانه تر است.

این روند به همین جا ختم نمی شود…

انبساط پولی متعاقب عملیات بازار آزاد مستلزم تعدیل بانک ها و مردم است. بانکی که اصل چک از طرف فدرال رزرو در آن سپرده می شود اکنون دارای نسبت ذخیره ای است که ممکن است خیلی بالا باشد. به عبارت دیگر ذخایر و سپرده های آن به همین میزان افزایش یافته است. بنابراین نسبت ذخایر به سپرده آن افزایش یافته است. برای کاهش این نسبت ذخایر به سپرده ها، بانک ممکن است وام های بیشتری بدهد. هنگامی که بانک وام اضافی می دهد، شخص دریافت کننده وام سپرده بانکی دریافت می کند و حجم پول را بیش از میزان عملیات بازار آزاد افزایش می دهد. این انبساط چندگانه عرضه پول را اثر چند برابری می نامند.

نتیجه فدرال رزرو

امروزه فدرال رزرو، از ابزارهای خود برای کنترل عرضه پول برای کمک به ثبات اقتصاد استفاده می کند. زمانی که اقتصاد در حال رکود است، فدرال رزرو برای تحریک رشد، عرضه پول را افزایش می دهد. برعکس، زمانی که تورم تهدید کننده است، فدرال رزرو با کاهش عرضه، ریسک را کاهش می دهد. در حالی که ماموریت فدرال رزرو به عنوان “وام دهنده آخرین راه حل” هنوز مهم است، نقش فدرال رزرو در مدیریت اقتصاد از زمان پیدایش آن گسترش یافته است.