هر دوی این سیستم ها ممکن است «عادلانه» در نظر گرفته شوند به این معنا که سازگار هستند و رویکردی منطقی را برای مالیات اعمال می کنند. با این حال، آنها در رفتارشان با ثروت متفاوت هستند، و هر سیستمی ممکن است با توجه به اینکه چه کسی سود می برد یا با آنها متفاوت رفتار می شود، “ناعادلانه” خوانده می شود.

مالیات تصاعدی

حامیان سیستم تصاعدی ادعا می کنند که حقوق های بالاتر افراد مرفه را قادر می سازد مالیات بیشتری بپردازند و این عادلانه ترین سیستم است زیرا بار مالیاتی فقرا را کاهش می دهد. از آنجایی که فقرا کمترین درآمد قابل تصرفی را دارند و نسبت بیشتری از پول خود را صرف نیازهای اساسی بقا مانند مسکن می کنند، این سیستم به آنها اجازه می دهد تا پول بیشتری را نگه دارند.

مالیات دهندگان ثروتمند بهتر می توانند نیازهای فیزیکی خود را تامین کنند و بنابراین هزینه بیشتری دریافت می کنند. یک مالیات ثابت تفاوت بین مالیات دهندگان ثروتمند و فقیر را نادیده می گیرد. برخی استدلال می کنند که مالیات های ثابت به همین دلیل ناعادلانه است. با این حال، مالیات تصاعدی با ثروتمندان و فقرا متفاوت رفتار می کند، که این نیز ناعادلانه است.

مالیات ثابت

مالیات ثابت یک نرخ مالیاتی دارد. همه مسئولیت های یکسانی را بر دوش می کشند و هیچ کس به طور نابرابر، چه ثروتمند و چه فقیر بار نمی شود. مالیات افراد پردرآمد را از کسب درآمد بیشتر منصرف نمی کند و نرخ پایین مالیات فقرا را تشویق می کند تا برای کسب درآمد بیشتر تلاش کنند. این امر ضرر بالقوه مالیات را کاهش می دهد و اخلاق کاری خوب را تشویق می کند. با این حال، این سیستم خطر برداشتن پول بیش از حد از فقیرترین شهروندان را دارد.